TORREIRO
Instalación performativa presentada na Fundació Joan Miró
Durante a guerra, a mocidade xuntábase toda alí, onde a casa de Vila, que lle chamaban A Picota,
para facer foliada. Houbo unha época da guerra na que veu o fillo máis vello de Vicente con catro
compañeiros coa intención de “limpar” alí, de matar a todos os que estaban na foliada. A nai, cando
chegaron, mandou á irmá, María Antonia, á Picota para avisar a toda a xente de que marcharan para
as súas casas.
Mentres tanto, a nai estaba a fritir graxa, ou aceite, non sei ben que era, e díxolle ao fillo:
—¿Con que intención vides?
E o fillo respondeu:
—Coa de limpar A Picota.
Ela mandounos sentar, puxo a pota co aceite fervendo diante e dixo:
—Sentádevos aí e manda sentar a todos os teus compañeiros,
e se non vos sentades e deixades ao pobo tranquilo,
fríovos a cara a todos.
para facer foliada. Houbo unha época da guerra na que veu o fillo máis vello de Vicente con catro
compañeiros coa intención de “limpar” alí, de matar a todos os que estaban na foliada. A nai, cando
chegaron, mandou á irmá, María Antonia, á Picota para avisar a toda a xente de que marcharan para
as súas casas.
Mentres tanto, a nai estaba a fritir graxa, ou aceite, non sei ben que era, e díxolle ao fillo:
—¿Con que intención vides?
E o fillo respondeu:
—Coa de limpar A Picota.
Ela mandounos sentar, puxo a pota co aceite fervendo diante e dixo:
—Sentádevos aí e manda sentar a todos os teus compañeiros,
e se non vos sentades e deixades ao pobo tranquilo,
fríovos a cara a todos.
Torreiro é un proxecto de instalación-performativa mediante o que busco reflexionar sobre unha historia que me contou unha veciña na cal me narraba que a mocidade da miña aldea ía ser matada durante unha foliada na época da guerra. Esta obra parte desta historia e do que supuxo para os veciños naquel momento pero tamén como o fomos herdandoas as novas xeneracións. Busco poder entender o pasado para poder entender o presente para así, entender a miña identidade. Desta maneira a práctica artística convertese no medio a través do que investigar sobre a importancia das vivencias comunitarias na creación identitaria individual e colectiva pero tamén como un método restaurativo frente á violencia e por elo de recuperación do que foi arrebatado.
“Torreiro”, é a palabra usada para definir os espazos de celebración das foliadas, esas festas onde se canta, toca e baila música tradicional gallega. Tomo ese “torreiro” buscando dotalo de voz. Quero que sexa ese espazo de A Picota (o torreiro onde tivo lugar a foliada da historia) o que fale e nos narre esa violencia. O “torreiro” convertese nun ser sentinte que reflexiona sobre as consecuencias sociais, emocionais e políticas do desarraigo e a perda que foi para eses polenses ter que fuxir del, para salvar a súa vida, fuxir del para non voltar.