A PALLEIRA
Fotografías Lois Cid
FERNANDO TOMÉ (Lugo, 1989)
A exposición “A Palleira” de Fernando Tomé acerca ao noso espazo, Solaina, a diversificación actual da súa produción artística. Entre a escultura cerámica, pintura e fotografía o artista trasládanos o seu mundo plástico e interpretación particular da contorna.
Nesta ocasión realiza un colaxe poético a partires de fragmentos do poema científico De rerum Natura de Tito Lucretio Caro, o cal emprega como medio para contextualizar e presentar a mostra.
O título da mostra “A Palleira” ven dado polo interese en facer referencia a eses espazos que pasan a ser abandonados ou esquecidos e que son tamén contedores de obxectos e materiais que despois da sua vida “utilitaria”, son deixados e de algún xeito “sentenciados” a unha aparente morte sendo agochados, silenciados e afastados na penumbra.
Mais estes obxectos e materiais fóra da nosa mirada cotiá continúan nun proceso de transformación, nos que o tempo segue a deixar pegada fóra da súa relación co que concibimos por “útil”. Así pois nese estado de metamorfose os obxectos e elementos participan dun xogo para dar lugar á creación de novos diálogos entre si, xerando tamén novos significados e equilibrios na súa composición, maia mantendo consigo partes dunha memoria con moitas historias que contar.
É de aquí, precisamente que nace entón a inquedanza de voltar a ollada sobre eses materiais e facer do proceso creativo un xogo automático de ensamblaxes beneficiado polo cruce de camiños aparentemente aleatorio entre individuo e obxectos ou materiais.
Esta metodoloxía na práctica creadora entende da continuidade na mutabilidade e a transformación, na que os corpos se descompoñen e recompoñen no baleiro e na escuridade da palleira para a partires da loita entre o equilibrio e desequilibrio, entre a orde e o caos, modelar novas formas e composicións. Desta maneira unha parte importante das pezas xorden da participación nesa loita, que nese sinxelo xogo de ensamblaxes e equilibrios pretenden cuestionar a fraxilidade deses conceptos: equilibrio, caos, creación e destrución, así como a relación entre os materiais contemporáneos. Procura unha fuxida da visión antropocéntrica e tamén dos estereotipos e canons do imaxinario colectivo para dar maior liberdade expresiva á propia materia e así poder empregar as súas propiedades estéticas e simbólicas como unha linguaxe plástica.
Este compendio de ideas foi o que deu á luz a unha serie de “ídolos”. Mediante entroncados equilibrios conforman outro tipo de composicións antropomorfas posíbeis e que traen consigo partes de nós, para contarnos nunha especie de reencontro.